Era coma un día calquera: o almorzo pola mañá, ver a tele… pero resulta que non foi un día coma eses. Estaba eu tan tranquila vendo a tele cando entra a miña nai pola porta e dime que imos á praia; eu púxenme contenta, pero non tanto coma cando me dixo que iamos ir a unha praia de Portugal. Nese momento quedeime en branco como se estivera soñando e non fose verdade o que estaba pasando. Fun a primeira que montei no coche, claro que a miña curmá no lado da fiestra para que non se marease. Cando chegamos alí todo era marabilloso, non vira cousa igual. Fomos cara á praia. A area era finiña e a auga moi limpa, eu quitei tan rápido a toalla que parecía unha tola do contenta que estaba. Fun á auga, metinme nela e despois de tres segundos empecei a sentirme mal porque a auga picaba e empecei a berrar. Estaba tan, tan ilusionada que ao picarme a auga daquela maneira toda a miña alegría se estragou e sentinme fatal.
Andrea
